Nijs

By Black lives matter
https://nl.wikipedia.org/wiki/Black_Lives_Matter

Bodders betinke
By de Boddertochten https://www.jongfryskemienskip.com/nijs/boddertocht-2020/ fan ’e Jongfryske Mienskip – dy’t neffens dat selskip in tradysje wurde moatte sille. Under oaren mei betinkingsmominten, lykas by it grêf fan Doekele Gerbens Brouwer te Bitgum. Hjirby in testamintêr betinken troch alles hinne op ôfstân. Wat hawwe je deroan.

Sa hurd.

At je se net byhâlde ferkomme ferdomme dy blommen op dat beklomme grêf, houd en beslein út it hearlik geweldich Romeins ivige granyt, foar ús. Net út Italië heit? Wêr dan wei?
Begjinnelingen, dy hele bêste minsken, bedogge har yn goedbedoeld- it ûnderslûpende gefaar! - brune himden by in tichtbedolde djippe kûle jit fan ’e kâlde grûn - dat wol mar net útwrotte. Onpasselik. Dêr komt it wol op del ja. Oan ’e kant dermei. Mar goed, net in onfertogen wurd út it stee fan ‘Wy Sels’ syn iggerea.
Dy onfertochte klanken oer ús grêven hinne heit. https://www.youtube.com/watch?v=twrYmpY-7sM

Opleine blommen op in kiste, itsij grêf, dêr’t de persoan yn kwesty in wearzge tsjin behâlden hat. Lit de blommen út harsels komme, komme, komme. Ut ’e djipte wei.
Bekladde oer de deadelike man syn lyk. Wa hat de fertoarre delslach opromme? ’t Granyt herkleard? Fan dy besmettelike klisjeekultuer de rotsoai frijmakke? Van vreemde smetten vrij, toch?

De sinneskyn wjerkeatst dyn namme no, de wolken roppe: Dêr bisto! helder op dy. De moanne o sa tichteby ferheft syn ljocht yn dy - o skjinne glêde tsjustre onbeflekte stien. De inketswarte nacht driuwt no foargoed foarby. Ferklearrering fan ôfstân wolfoldien.
Neame se soks no in ‘statement’ heit?

Hy docht no syn oerfloedige foartreffelike sneinsgebed yn it fermidden fan de heel ontfankelike mem, de sân oansette bern, de muoike en de faam ynwenjend wol tenei, oer ’t linnen lekken hinne tin tin tin befruchtige yn Perzië. En achter de ierappels oan bewrotten by de sappige oerdiedige skarlekken fleispotten fan Egypte, de fromme lakerige oranje sinesappels út de Libanon op it sniewite, toch te wite kleed.
Wa hat se mei de handige hantsjes plôke foar hokke ûndernimmer witwêrsanne dêr dan wêre? De ferrukkelike foarname sûkelade - en sawol hast sa wyt as o sa swart - optsjinne yn it djoereste Delftsblau foar ús yn sulver brekber onbefongen, toch?
Gedachtich it even gewillich beminnelike knikkendebollende famkesholtsje, Moariaantje zo zwart als roet. Moai glêd opferve, fûlreade lipkes hitsich troch wite kristelike manljushannen fol op donker hout besnien, dy negerfamkes eigen - fan wa syn bloed? Ik hâld fan har, net fan har liif sa sear allinne, mar alles ien, har leave geast klear yn har swarte krolle hollekrune hûd, har teare fel miskyn dat ek, dat rûkende muskaat geheimenis har djipten yn - en har weemoedich hert. O brek it net. Ik bin te jong. Ik ken it net. Ik kin it net.
Wy ha by it oannimmelike tankgebed yn ’t suvere damast ûnder de jonge fingers har swiete kokosmolke rinne litten.
Mear is it net.

Even helendal stil. No sille wy dan provoseare, mar it ferline stiet toch evensagoed altyd onferfalst troch, toch? Presys.

Eksakt. Moandeitemoarns om healwe sânen it kroast yn der ivichheid wer nei De Bodde. De fergaderboer hat de feitelike namme klearkrigen nei ûntichelik gesteggel jit mei de De Keamer Der Keaphannel dat it lân sa überhaupt wol hite mei.

Ropt dan de rjochtfeardige klei, de klei. Jimme derhinne, derhinne derhinne. De arbeiders side oan side om de ierdappels út ús Nasjonale Grûn te klauwen. De Nasjonaliteit, de Nasjonaliteit, de Nasjonaliteit, hegerop yn gefjocht by It Rjocht Beroppen en segefierend binnenhelle, it presedint is skept. No jimme, folgers.

Kâldoan bestoarn yn hill’ge rein. Op knibbels yn ’e blauwe drek deun tsjin my oan. Wat binn’ jo smoarge grauwe ivich blauwe arrebeidershannen waarm dy’t oer myn jonkjeshollebrein, it tinne ljochte stevich meijaand no jo hier fan flaaks, bewittend hinnegean.

Sa sacht.

Nijste útjeften

€ 20,00